چهل غروب از عروج بهجت العلما ؛ رسیدن به معراج عرفانی با اطاعت از پدر

به گزارش ایرنا، آیت الله بهجت هنوز ایام جوانی را پشت سر نگذاشته بود که در محضر علما و بزرگان قدم در مسیر سهل و ممتنع عرفان نهاد و با مداومت بر مستحبات و ذکر و انابه پله پله تا ملاقات خدا می رفت.
کم کم در این مسیر از هم بحثی هایش جلو افتاد و کمتر به درسهای حوزه می پرداخت الا به قدر کفایت و ضرورت.
استادش که نگران او بود و از استعداد ذاتی او در فقه و کلام و اصول خبردار شده و خود نتوانسته بود محمد تقی را بیشتر به این سمت سوق دهد نامه ای به پدرش نوشت و از اینکه محمد تقی بیشتر در مسیر سیر و سلوک و عبادت و تهجد گام برمی دارد و کمتر به دروس حوزوی می پردازد گلایه کرد.
پدر نامه را خواند و به فرزندش نوشت: استادان تو مشتاقند تا در دروس روزمره حوزوی بیشتر پیشرفت کنی لذا از مستحبات بپرهیز.
او که تا آن زمان سعی می کرد تمام مستحبات را به جا آورد با دیدن دست خط پدر آن را بوسید و از آن به بعد مستحبات را رها و تنها به درس و بحث پرداخت.
به دلیل همین اطاعت از پدر بود که خداوند مسیری که دوست داشت خود بپیماید ولی با اذن پدر از آن چشم پوشی کرده بود را برایش کوتاه کرد و او را در مقامات و عرفان به اوج رساند.

منبع: http://www.irna.ir/View/FullStory/?NewsId=561611