روزگاری بود میوه اش فتنه، خوراکش مردار، زندگی اش آلوده، سایه های ترس شانه های بردگان را می لرزاند. تازیانه ستم، عاطفه را از چهره ها می سترد. تاریکی، در اعماق تن انسان زوزه می کشید و دخترکان بی گناه، در خاک سرد زنده به گور می شدند. و در این هنگام بود که محمد (ص) بر چکاد کوه نور ایستاد و زمین در زیر پاهای او استوار گردید.
ادامه مطلبدر هفتم ماه صفر سال ۱۲۸ ق، هفتمین ستاره فروزان آسمان ولایت، روشنابخش شب تارِ زمینیان گردید و این سیاره خاکی را به نور وجودش «طور سینا» ساخت. پدر که مهرش را در دل میپروراند، او را «موسی» نامید تا با اعجاز «موسویاش» کاخ فرعونیان را ویران سازد و مردمان رنج دیده را به وادی ایمن رساند. او که آستان ولایتش، پناهگاه شیعیان و «باب حوایج» دردمندان بود، با دستان پرکرامتش نهالِ سخاوت میکاشت و خشم را اسیر صبر خویش میساخت. «عبد صالحی» که مهر توحید بر پیشانی و تسبیح خدا بر لب داشت. مردمان، صبوریاش را میستودند و کاظمش میخواندند، ولی فرعونیان صلابتش را دیدند و تاب نیاوردند و در زندان، در محرابِ عبادت مسمومش کردند و جام شهادتش نوشاندند و به وصال معشوقش رساندند.
ادامه مطلبزینب (س) در سال ۶ هجرت سال صلح حدیبیه چشم بر جهان هستی گذارد. زهرا (س) فرزند را به نزد امیرمؤمنان (ع) برد تا نامی برای ایشان انتخاب کند. امام (ع) فرمودند: من از رسول خدا (ص) پیشی نمی‌گیرم. صبر می‌کنیم تا پیامبر (ص) از سفر بازگردند. سه روز بعد رسول اکرم (ص) به خانه فاطمه (س) مهمان گشت. حضرت (ص) دست به آسمان برداشت و فرمود: من در نامگذاری کودک بر خدای تعالی پیشی نمی‌گیرم. در این هنگام جبرئیل نازل شد و عرض کرد: خداوند تبارک و تعالی می‌فرمایند: سمّ هذه الموعوده زینب، فقد اختار الله لها هذا الاسم ... نام این نوزاد را زینب بگذار زیرا خدا این نام را برگزیده است. پیامبر (ص) نوزاد را در آغوش گرفت؛ اشک، پهنای صورتش را پوشاند. فاطمه (س) پرسید: پدر چرا گریه می‌کنی؟ حضرت (ص) پاسخ داد: دخترم فاطمه بدان که بعد از وفات من و تو، این دخترت به بلایا و مصایب صعب و دشواری دچار خواهد شد.
ادامه مطلبنام: سیدمحمد حسین بهشتی تولد: سحرگاه دوم آبان ماه ۱۳۰۷ ه.ش، محله لومبان اصفهان. شروع تحصیلات: از چهارسالگی در مکتب‌خانه ورود به حوزه علمیه اصفهان: ۱۳۲۱ ه.ش(۱۴ سالگی) با نیمه تمام گذاشتن تحصیلات دبیرستانی ورود به حوزه علمیه قم: ۱۳۲۶ ه.ش(۱۹ سالگی) اخذ لیسانس: سال ۱۳۳۰ ه.ش(۲۳ سالگی) در رشته فلسفه اخذ دکتری: سال ۱۳۵۳ ه.ش(۴۶ سالگی) در رشته فلسفه شهادت: شبانگاه هفتم تیرماه ۱۳۶۰ ه.ش(۵۳ سالگی)
ادامه مطلبسلام خدا بر تو ای دهمین پیشوای معصوم! سلام بر درخشندگی کوکب نورانی ات که خورشید را شرمگین تابش کرد و چشمه های آفرینش را لبریز جوشش. در این روز غم بار و مصیبت زده، آتش سوگمان را مهار کن و دست مهربان و غریب نوازت را بر صفحه دل هامان بکش.
ادامه مطلباسم مبارک آن بزرگوار محمد، و لقب مشهور او باقر است که حضرت رسول (ع) آن حضرت را طی روایاتی به این لقب ملقّب فرمود. کنیة مشهور آن حضرت، ابی جعفر و عمر مبارک ایشان مثل عمر پدر بزرگوار و جد بزرگوارشان حسین (ع) پنجاه و هفت سال بود. در اول رجب المرجب سال پنجاه و هفت ه. ق. متولد شد و در سال ۱۱۴ از هجرت به دست ابراهیم بن ولید و به دستور هشام بن عبدالملک مسموم و شهید گردید. سه ساله بود که حماسة کربلا واقع شد و آن بزرگوار کربلا را مشاهده فرمود. بعد از حماسة کربلا سی و چهار سال با پدر بزرگوار خود، زندگی پر تلاطمی را پشت سر نهاد. مدّت امامت آن حضرت تقریباً نوزده سال بود.
ادامه مطلبماه رجب، نیم روز دیگر از راه می‌رسد و فرصت نیایش و بندگی در این ماه عزیز با اعمال نخستین پنج‌شنبه رجب، لیلةالرغائب یا «شب آرزوها» دوباره تازه می‌شود.
ادامه مطلببسم الله الرحمن الرحیم منالمؤمنینرجالصدقوا ما عاهدوا الله علیه فمنهم من قضینحبه و منهم من ینتظر و مابدلوا تبدیلا. «قرآن کریم- الاحزاب آیه۲۳» سخن گفتن از شهیدی با ابعاد گوناگون، از اسوهای که جمع اضداد بود، از آهن و اشک، از شیر بیشه نبرد و عارف شبهای قیرگون، از پدر یتیمان و دشمن سرسخت کافران بسیار سخت بلکه محال است. سخن گفتن از شهید دکتر مصطفی چمران، این مرد عمل و نه مرد سخن، این نمونه کامل هجرت، جهاد و شهادت، این شاگرد مکتب علی(ع)، این مالکاشتر جنوب لبنان و حمزه کربلای خوزستان سخت و دشوار است. چرا که حتی نمیتوان یکی از ابعاد وجودی او را آنگونه که هست، توصیف کرد و نبایست انتظار داشت که بتوانیم تصویر کاملی در این مختصر از او ترسیم نمایئم، که مردان و رهروان راه علی(ع) و حسین(ع) را با این کلمات مادی و معیارهای خاکی نمیشود توصیف نمود و سنجید. این مروری است گذرا و سریع، بر حیات کوتاه اما پرحادثه و سراسر تلاش، ایثار، عشق و فداکاری شهید دکتر مصطفی چمران.
ادامه مطلب
